De vrouwen in deze documentaire hebben veel schoonmaakwerk te doen. Ze werken in motel El Pasajero, waar de gasten doorgaans niet langer dan een paar uur blijven. De kamers hoeven ook niet bijzonder mooi te zijn; zolang er maar een bed is waarop de koppels hun vleselijke passies kunnen uitleven, soms onder invloed van alcohol en drugs. Van deze bezoekers zien of horen we niet veel, afgezien van enkele beentjes, onstoffelijke stemmen en – naarmate de film vordert – steeds meer gekreun. Ze worden nonchalant gefilmd, vanuit een vreemde, toevallig ogende hoek, alsof ze er niet toe doen. De bezoekers zijn eigenlijk slechts figuranten in dit liefdesverhaal. Hoe kun je anders op een plek als deze een positieve kijk op liefde krijgen? We volgen vier vrouwelijke schoonmakers tijdens hun dagelijkse rondes. Ze verwisselen de bedden, poetsen de spiegels en vegen energiek een klinisch ogende seksstoel af.