Nastolatka Emily Rose (Jennifer Carpenter) staje się ofiarą ataku demonicznych mocy. Poddana egzorcyzmom umiera, a ksiądz, który je przeprowadzał zostaje oskarżony o zaniedbanie i w konsekwencji, śmierć dziewczyny. W sądzie broni go sceptycznie nastawiona do całej sprawy prawniczka, która jednak w miarę odkrywania prawdy zaczyna sobie zdawać sprawę z istnienia potężnych nadprzyrodzonych sił.
Wśród deszczu, na ulicy rozśpiewanego miasta, zakochują się w sobie dwa kolorowe parasole.
Karrer, samotny mężczyzna w średnim wieku, wygląda przez okno na kopalniane wagoniki, znikające jeden za drugim we mgle. Industrialny, ponury pejzaż rozpościerający się wokół kopalni jest prawie nierzeczywisty, wydaje się być wytworem wyobraźni. Jedynym przyjacielem Karrera jest Willarski, drobny oszust, prowadzący bar "Titanic". Jego jedyną pasją jest zaś beznadziejna miłość do zamężnej piosenkarki z baru. Chcąc pozbyć się jej męża i zostać z nią sam na sam - choćby na chwilę - Karrer namawia małżonka, aby ten podjął się dla Willarskiego transportu nielegalnych towarów.
Ostatni film Andrzeja Żuławskiego jest jak artystyczny testament spisany młodzieżowym slangiem. Enfant terrible polskiego kina traktuje literacki pierwowzór Witolda Gombrowicza z właściwą sobie dezynwolturą. Akcja filmowego Kosmosu nie toczy się już w Zakopanem, lecz w zachodniej Europie, a z czasów międzywojnia została przeniesiona do współczesności. Przede wszystkim jednak powieść uważana przez wielu za najmroczniejszą w dorobku Gombrowicza została przekształcona w autentycznie zabawną farsę. Choć mamy do czynienia z ewidentną twórczą zdradą, słynącemu z prowokacji pisarzowi zapewniłaby ona zapewne maksimum satysfakcji. W Kosmosie Żuławski, jak za najlepszych czasów, mknie przez fabułę w szaleńczym tempie, uwodzi nas pięknem pojedynczych kadrów i finezją językowych gier. W historii początkującego pisarza Witolda znajduje także pretekst do podzielenia się z widzem radością płynącą ze snucia opowieści i kreowania ekranowego świata.
